Godine 1882,
pred samu njegovu smrt, Manea je francuska vlada odlikovala Legijom časti.
Četiri godine kasnije priredili su impresionisti, koji su od 1874. izlagali
zajedno, svoju poslednju grupnu izložbu. Ta dva događaja označavaju prekretnicu
- impresionizam je bio stekao široko priznanje i među umetnicima i u javnosti,
ali to je bio dokaz da on nije više bio pokret koji krči nove puteve.
 |
| Pol Sezan |
Budućnost je
sada pripala postimpresionistima. Doslovno uzeto, ova bezbojna oznaka pristaje
uz sve značajnije slikare posle 1880. godine. U određenom smislu, ona označava
jednu grupu umetnika koji su prošli kroz impresionističku fazu, ali ih
ograničenja tog stila nisu zadovoljila, te su ga prevazišli u raznim pravcima.
Pošto nisu imali zajednički cilj, teško je za njih naći izraz koji bi ih bolje
opisao nego što je impresionizam. U svakom slučaju, oni nisu bili"
antiimpresionisti". Zapravo, izraz postimpresionizam je prvi upotrebio
britanski kritičar umetnosti Rodžer Fraj 1914. godine i upotrebljavao ga je da
bi opisao razvoj evropskog slikarstva koje je usledilo nakon Klod Monea. Jedan
od prvih kritičara slikarstva koji se posvetio problematici nastanka moderne je
Džon Rivold. On je ovaj period definisao između 1886. i 1892. godine u svom
delu "Postimpresionizam: Od Van Goga do Gogena" koje je izdato 1956.
godine. Rivold je ovo delo smatrao nastavkom svog dela "Istorija
impresionizma" koje je izdato 1946. godine. Takođe je istakao da će
naredno izdanje biti posvećeno drugoj polovini postimpresionističkog perioda i
njega je nazvao "Postimpresionizam: Od Gogena do Matisa". Ovo delo je
trebalo da pokrije sve ostale slikarske pravce koji su proizašli iz
impresionizma krajem XIX i početkom XX veka. Nikako ne težeći da unište dejstvo
"Maneove revolucije", oni su želeli da je i dalje razvijaju;
postimpresionizam je u suštini jedan upravo pozniji stupanj, i to veoma
značajan, onog razvoja koji je započeo oko 1860. godine slikama kao što je
Maneov "Doručak na travi". Iako je danas gotovo opšteprihvaćeno gledište
da je postimpresionizam nastao 1886. godine, oko završetka egzistencije ovog
pokreta danas nema jedinstvenog gledišta u literaturi.
 |
| Vinsent van Gog |
Kako
postimpresionizam predstavlja nastavak impresionizma i napuštanje njegovih
ograničenja, u okviru njega ne postoje jasni obrasci i pravila koja su
koristili slikari ovog pravca, pa samim tim ne postoji jedinstvo ovog pokreta.
Međutim, analizirajući slikarstvo značajnih predstavnika postimpresionizma
istorija modernog slikarstva ipak uočava neke zajedničke tendencije u
korišćenju tehnika i tema među njima. Kao i impresionisti, postimpresionisti
koriste jarke boje, debeli sloj boje, jasne poteze i stvarni život kao temu
svojih slika. Međutim, za razliku od impresionista više su skloni naglašavanju
geometrijskih oblika, izobličenju formi radi postizanja ekspresivnog efekta i
da koriste neprirodne boje. Takođe, postimpresionisti nisu bili zadovoljni
trivijalnošću tema i nedostatkom struktura u impresionističkim slikama, ali su
ih svi važniji predstavnici ovog pokreta prevazilazili na svoj način.
 |
| Pol Gogen |
Kao što
tehnike slikanja i motivi njihovih slika nisu jedinstveni, tako i njihovi
umetnički ciljevi nisu jedinstveni. Međutim, možemo reći da su im glavni
zajednički ciljevi povratak strukturnoj organizaciji pikturalne forme,
naglašavanje dekorativneorganizacije kompozicije u cilju celokupnog jedinstva i
više-manje svesno preterivanje izgleda prirode radi prezentacije emocionalnog
odnosa prema modelu. Iako su često pravili zajedničke izložbe,
postimpresionisti nisu bili jedinstven pokret. Svoja dela su stvarali u
različitim geografskim oblastima i u različitim stilskim kategorijama, kao što
su fovizam i kubizam. Postimpresionisti su reagovali na impresionizam u dva
glavna smera: prvi smer možemo okarakterisati kao Sezanovo slikarstvo u kome je
izražena težnja za konstruktivnijom i racionalnijom umetnošću; drugi smer
postimpresionizma odlikuje odlučujući subjektivan i ekspresionistički izraz.
 |
| Odilon Redon |