Ljubomir Ljuba Popović je rođen 14. oktobra 1934. godine u Tuzli. Nakon par godina Ljuba se sa porodicom seli u Valjevo gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Studirao je na Akademiji primenjenih umetnosti i Likovnoj akademiji u Beogradu. Njegov prvi boravak u Parizu trajao je svega dve nedelje, a bio je uglavnom posvećen posetama Luvru gde se upoznao sa čuvenim slikama za koje je do tada znao samo iz pohabanih reprodukcija u biblioteci Akademije. Nakon povratka u Beograd, učestvovao je u nekoliko grupnih izložbi. Godine 1963. preselio se u Pariz koji je u to vreme intelektualno i umetnički izuzetno zračio. Ljuba je vozom stigao u Pariz na železničku stanicu Gar de Lion sa pet slika iz tog doba urađenih u Beogradu. Prve godine boravka u Francuskoj za njega su bile vrlo teške u materijalnom pogledu, te je izvesno vreme čak morao da radi kao moler kako bi zaradio za život. Zahvaljujući pismu sa preporukom jednog njegovog profesora sa likovne akademije u Beogradu ubrzo je došao u vezu sa Žinet Sinjak, ćerkom poznatog slikara Pola Sinjaka. U njenom domu na keju Betin stupio je u krug umetnika i pisaca. Ona ga je upoznala sa poznatim piscem i likovnim hroničarem Rene de Solijeom kome se svidelo Ljubino slikarstvo, te mu je omogućio da izlaže na Sen Žermen de Preu u galeriji "Didro" koju je u to vreme vodio Mišel Zerbib.
Ljuba Popović je objasnio svoj odnos prema nadrealizmu kao pokretu: "Istinu govoreći, moj rad je prilično usamljenički. Počev od one izložbe viđene u Beogradu 1958. godine mnogo dugujem nadrealizmu. Međutim, po mom shvatanju, Bretonov pokret nije dovoljno insistirao na mogućnostima slikarskog izražavanja, odnosno na samoj suštini slikarstva. Isto tako, ne bez izvesnog oklevanja, učestvovao sam 1969. na izložbi Znak nadrealističke obnove, koju je organizovao Patrik Valdberg. Treba konačno priznati da nadrealizam, u svoj svojoj veličini, danas nepovratno pripada istoriji."
Analizirajući kompletan opus Ljube Popovića dolazi se do zaključka da njegovo slikarstvo predstavlja jedan koherentan nadrealistički svet čiju je suštinu objasnio sam slikar: "Ne mogu se pridružiti mišljenju onih koji na moje slikarstvo gledaju kao na izvesnu nadrealističku ili fantastičnu slikovnicu sa mnoštvom likova koje navodno razaznaju u mojim slikama. Tema slike - na kojoj se neizostavno zadržava oko površnog posmatrača - malo je važna sa čisto likovnog stanovišta. Pravi zadatak slikarstva sastoji se u tome da uskladi utiske. Slikarstvo nije prikazivanje, nego je simfonijska modulacija vizuelnih utisaka. Taj slikarski tonalitet u vezi je sa stanjem u kome se nalazim dok slikam: slika je površina koja odražava najsuptilnije varijacije mojih trenutnih misli i osećanja. Konstrukcija njenog prostora - dakle to arhitektonsko traženje vertikala i horizontala - služi jedino da bi se umirila barokna igra koja se širi platnom. Kada gledam neku sliku u toku rada najpre zapažam disonance koje treba uskladiti i akorde koje treba naglasiti... A kada slika počne da odzvanja u simfonijskoj harmoniji - znam da je završena. Kasnije gledalac veruje da otkriva čitavu fantastičnu ili nadrealističku tematiku, ali ja to uopšte nisam imao na umu dok sam slikao. Najveća opasnost za sliku je da postane opis odnosno prikaz, da izgubi svoju likovnu snagu i da postane puka ilustracija ili priča. Prava tema mog slikarstva je samo slikarstvo."
Ljuba Popović je objasnio svoj odnos prema nadrealizmu kao pokretu: "Istinu govoreći, moj rad je prilično usamljenički. Počev od one izložbe viđene u Beogradu 1958. godine mnogo dugujem nadrealizmu. Međutim, po mom shvatanju, Bretonov pokret nije dovoljno insistirao na mogućnostima slikarskog izražavanja, odnosno na samoj suštini slikarstva. Isto tako, ne bez izvesnog oklevanja, učestvovao sam 1969. na izložbi Znak nadrealističke obnove, koju je organizovao Patrik Valdberg. Treba konačno priznati da nadrealizam, u svoj svojoj veličini, danas nepovratno pripada istoriji."
Analizirajući kompletan opus Ljube Popovića dolazi se do zaključka da njegovo slikarstvo predstavlja jedan koherentan nadrealistički svet čiju je suštinu objasnio sam slikar: "Ne mogu se pridružiti mišljenju onih koji na moje slikarstvo gledaju kao na izvesnu nadrealističku ili fantastičnu slikovnicu sa mnoštvom likova koje navodno razaznaju u mojim slikama. Tema slike - na kojoj se neizostavno zadržava oko površnog posmatrača - malo je važna sa čisto likovnog stanovišta. Pravi zadatak slikarstva sastoji se u tome da uskladi utiske. Slikarstvo nije prikazivanje, nego je simfonijska modulacija vizuelnih utisaka. Taj slikarski tonalitet u vezi je sa stanjem u kome se nalazim dok slikam: slika je površina koja odražava najsuptilnije varijacije mojih trenutnih misli i osećanja. Konstrukcija njenog prostora - dakle to arhitektonsko traženje vertikala i horizontala - služi jedino da bi se umirila barokna igra koja se širi platnom. Kada gledam neku sliku u toku rada najpre zapažam disonance koje treba uskladiti i akorde koje treba naglasiti... A kada slika počne da odzvanja u simfonijskoj harmoniji - znam da je završena. Kasnije gledalac veruje da otkriva čitavu fantastičnu ili nadrealističku tematiku, ali ja to uopšte nisam imao na umu dok sam slikao. Najveća opasnost za sliku je da postane opis odnosno prikaz, da izgubi svoju likovnu snagu i da postane puka ilustracija ili priča. Prava tema mog slikarstva je samo slikarstvo."
Interesantno je slikarevo
mišljenje o današnjem slikarstvu i njegovom odnosu prema integralnoj slici:
"Današnje stanje u slikarstvu daje razloga za nespokoj: nalazimo se ako ne
u ćorsokaku a ono u najmanju ruku na velikom đubrištu sa otpacima odakle valja
izaći. Ja radim imajući takvo stanje na umu: nastojim ostvariti ono što nazivam
integralnom slikom, što će reći slikom koja koristi sve mogućnosti slikarstva
da da se suoči sa onim suštinskim pitanjima koja je Gogen smelo postavio na
jednoj od svojih slika: Ko smo? Otkuda dolazimo? Kuda idemo? Integralna slika
ne treba da bude obično uživanje za oko: ona mora imati smelosti da se suoči sa
pitanjem postojanja u svoj svojoj dubini i složenosti. Da postavi pitanje o
ljudskoj sudbini i njenom tragičnom karakteru, o misteriji koja proizilazi, na
primer, iz erotizma ili zebnje od smrti. Naše doba veruje da je tehničkim
napretkom rešilo sva pitanja i da je savladalo sve teškoće. Međutim, ta pitanja
ostaju i ona će sve više zaokupljati ljudski rod u budućim vekovima... Više
nego poruku, slikarstvo iskazuje čitavu plimu osećanja i utisaka... čitav moj
rad sastoji se u tome da iz tame izvučem te unutrašnje vibracije koje nas muče
ili nas potresaju."
Napomena: Uz tekst su prikazane reprodukcije detalja sa slika Ljube Popovića nastale tokom izložbe "Ljuba Popović - slike" održane u Modernoj galeriji - Valjevo. Autori fotografija su Stefan Luketa, Milica Ilić i Jelena Ilić.